Kay Smits hoopt op vervolg bij ‘fantastisch’ SC Magdeburg

Kay Smits hoopt op vervolg bij ‘fantastisch’ SC Magdeburg

door Richard van der Made 

Het EK in januari leverde Kay Smits een prachtige transfer op naar ’traditionsverein’ SC Magdeburg, een voormalige club uit de DDR vol indrukwekkende historie. Smits zat amper zes weken in Oost-Duitsland, toen corona plotseling voor een bijzondere en vervelende wending zorgde. Omdat de 23-jarige opbouwer namelijk ook nog een contract had bij het Deense Holstebro, ontstond een complexe situatie. 

Extra speler
‘Het eerste contract van mij in Denemarken was al door Magdeburg afgekocht, maar vlak voor het EK had ik ook een ander contract bij Holstebro met een jaar verlengd. Magdeburg was toen nog niet aan de orde’, vertelt Smits over de bijzondere constructie. ‘Om ook dat af te kopen waren we al in gesprek. Ze willen me graag houden. Corona veranderde echter alles. De club vindt het risico voor de langere termijn nu te groot om geld uit te geven voor een extra speler en dat begrijp ik ook goed. Alleen is het wel heel zuur en jammer.’

Op een kier
Gevolg is dat Smits zich binnenkort weer zal moeten melden bij Holstebro. ‘Ik richt me nu op nog een seizoen daar. Het is ook niet zo dat ik niet meer naar Denemarken wil, maar bij SC Magdeburg was het zo top. Dan wil je het liefst blijven. Toen de competitie stil kwam te liggen hebben ze ook weer opnieuw onderhandeld, maar de clubs zijn er niet uitgekomen. De afkoopsom en het salaris is geen probleem, maar de onzekerheid voor de toekomst wel. De deur staat gelukkig wel op een kier. Ik heb een clausule in mijn Deense contract en als Magdeburg toch nog komt, kan het weer wijzigen.’

De talentvolle Limburger, geboren in Geleen en opgegroeid bij het gerenommeerde V&L, voelde zich bij de populaire volksclub als een vis in het water. ‘Fantastisch’, zijn de eerste woorden van Smits over de voormalige werkgever van Fabian van Olpen en Gerrie Eijlers. ‘De Arena zit altijd vol, de fans zijn ontzettend enthousiast. Hun leven draait grotendeels om de club. Hun geld geven ze uit aan SC Magdeburg waardoor je ook anders naar die mensen gaat kijken. Het motiveert nog meer omdat die fans ook veel in jou investeren.’

Begrip en hulp
‘Ik was ook verbaasd hoe snel het allemaal ging. Heel makkelijk werd ik onderdeel van het team’, vervolgt Smits die bij Wilhelmshavener al eerder in Duitsland speelde. ‘Er komen in het begin heel veel dingen op je af. Maar eigenlijk hoef je niet na te denken, omdat alles zo professioneel is en daarom min of meer vanzelf gaat. Ik heb er pas zes weken gespeeld, maar het voelde alsof ik er al een jaar had opzitten. Buitenlandse spelers begrijpen precies hoe jij je voelt als je nieuw bent. Ze ondersteunen en helpen je. Een voordeel voor mij was natuurlijk wel de taal, die sprak ik al.’

Vijf uurtjes
Smits zat aanvankelijk vijf weken in een hotel in Maagdenburg. ‘Daarna kon ik naar een appartement. Maar daar heb ik misschien een weekje gewoond, dus veel kan ik er nog niet zeggen. De stad is met 250 duizend inwoners wel veel groter dan wat ik gewend was. Je doet er ongeveer vijf uur over om met de auto thuis te komen. Dat is toch een stuk makkelijker dan tickets voor een vlucht zoeken vanuit Holstebro.’

Het woord thuis is gevallen. Voor Smits is dat Geleen waar hij het spelletje van zijn ouders met de paplepel ingegoten kreeg. Als er ergens een handbalfamilie op ‘hoog niveau’ bestaat, is het wel in huize Smits. Vader Gino en moeder Cecile waren international en later trainer en inmiddels hebben ook hun drie kinderen zich flink opgewerkt bij buitenlandse clubs in het Nederlands team. Inger (nu Dortmund) werd in december zelfs wereldkampioen en Jorn (nu Volendam) heeft als oudste van de drie ook al een fraaie internationale carrière opgebouwd.

Uitdagingen
Denkend aan vroeger doet Smits met een bepaalde weemoed. ‘Met een grote lach reed ik altijd op de fiets naar de training in Glanerbrook’, vertelt hij. ‘V&L was een grote club in het handbal. Ik voelde altijd ontzettend veel plezier. Nu is dat soms wel eens eens anders. Het is je werk geworden en dan heb je er ook wel eens een keertje genoeg van met twee dagelijkse trainingen. Toen ik vijf was nam mijn moeder me altijd mee. Mijn vader was coach was van Sittardia en dus ook vaak druk bezig. Vanaf de middelbare school kon ik meer trainingsuren maken. Toen wist ik al heel snel dat ik zover mogelijk wilde komen. Het buitenland was een droom. Ik wilde uitgedaagd worden en dat heb ik nog steeds.’

Familie
Natuurlijk viel zijn talent snel op. Maar Kay Smits zegt ook geluk gehad te hebben met goede trainers, die ook nog eens vaak uit de familie kwamen. Streng waren zijn ouders nooit. ‘Wij zijn in het gezin nooit gepusht. Mijn ouders wilden vooral dat wij het leuk vonden om te sporten. Ze hebben ons altijd vrij gelaten. Ik heb ook nog zes jaar atletiek gedaan tot mijn twaalfde. Mijn moeder was ook gymdocent en bij de F’jes mijn trainster. Ook mijn tante, Mieke Hoiting, speelde op hoog niveau en heeft mij nog getraind. Zij begrijpen bijvoorbeeld goed wat belangrijk is met bewegen. Dat was heel waardevol. Bij de C-jeugd gaf ook mijn vader mij nog training.’

Na het uitbreken van het coronavirus in Nederland, was ook het gezin Smits plotseling weer herenigd in het ouderlijk huis. ‘Normaal gesproken zagen we elkaar maximaal een week met Kerst of in de zomervakantie. Nu was dat ineens twee maanden lang en 24 uur per dag’, lacht Smits. ‘Jorn, Inger en ik hebben ook veel samen getraind. We kunnen ook uitgebreid krachttraining doen in de tuin. Eigenlijk hebben we alles wat nodig is.’ 

Kay Smits
Jorn Smits

Waardevol
Ik weet niet beter dan dat ons leven bestaat uit handbal en dat het in huis daar al snel over gaat’, zegt Smits. ‘Ik ben het gewend al is het soms ook ontzettend fijn als er hier iemand anders is die een heel ander leven leidt. Dan gaat het even niet over handbal’, lacht hij. ‘Maar belangrijk is ook dat wij elkaar motiveren. Je hoort elkaars tegenslagen en successen en die deel je. We zagen elkaar de afgelopen maanden 24 uur per dag. Jorn, Inger en ik trainden ook samen en na het eten voerden we met het gezin aan tafel soms diepe gesprekken. Die duurden soms uren. Dat vind ik ook heel mooi aan deze periode. Het is gezellig en je waardeert alles en elkaar weer even heel goed. Dat vind ik echt waardevol. Misschien gek om te zeggen, maar je leert elkaar nog beter kennen.’